%0 Journal Article %T نقش منطق تأویل در تقریر مسئله «امامت» نزد صدرالدین شیرازی %J شیعه پژوهی %I دانشگاه ادیان و مذاهب %Z 2423-4125 %A هاشم پور, آیسودا %A حقیقت, لاله %D 2022 %\ 02/20/2022 %V 8 %N 21 %P 27-46 %! نقش منطق تأویل در تقریر مسئله «امامت» نزد صدرالدین شیرازی %K انسان کامل %K امامت %K منطق تأویل %K علم و عمل اشتدادی %K صدرالدین شیرازی %R %X منطق تأویل در مباحث هستی‌شناسانه حکمت متعالیه حاکی از امکان کشف لایه‌های ژرف حقیقت و بیان مختصاتش، و منوط به تقریر نسبت انسان با هستی و حقیقت است. برآیند این منطق، که بر موازنه تام مراتب انسان، قرآن و عالم با هم تأکید دارد، رسمیت درجات متعدد وجودی است و نظریه «علم و عمل اشتدادی» نیز محصول چنین نگرشی است. ترسیم ابعاد این نظریه مستلزم مطرح‌کردن برخی مطالب وجودشناسانه درباره انسانی است که در شدیدترین مرتبه وجودی قرار گرفته است و شدیدترین درجه علم و عمل را دارد. از این‌رو، پیوند منطق تأویل با آموزه انسان کامل و اصل امامت در حکمت متعالیه، یکی از لوازم أهم منطق تأویل است. هدف این مقاله تبیین استدلالی جایگاه امام به عنوان انسان کامل در نظام هستی بر اساس نظریه مذکور است. به نظر می‌رسد صدرالدین شیرازی مسائل مربوط به امامت را با اهتمام به حقانیت منطق تأویل و نظریه علم و عمل اشتدادی مطرح کرده باشد؛ چراکه جامعیت، جایگاه و مقام، لزوم وجود و شناخت امام از اموری است که با تفطن به مختصات این نظریه اثبات‌پذیر است، و علاوه بر آن، دالّ بر همسویی سخنان صدرای شیرازی با آموزه‌های تشیع در باب تداوم امامت است. %U https://shia.urd.ac.ir/article_138512_7ff419c24d595980ec488f6af2dc1ef7.pdf