چکیدهمعنای زبان دین یکی از مباحث داغ فلسفی در این روزگار است. فیلسوفان زبان دین بهجد این مسئله را کاویده و دیدگاههای مختلفی از قبیل بیانناپذیری، نظریه الاهیات سلبی، نظریه تمثیل، نظریه تنزیهی عرفانی، نظریه کارکردگرایی و نظریه بیمعنایی را مطرح کردهاند. در این میان، برخی از پژوهشگران با مطالعه آثار صدرای شیرازی، به عنوان یکی از فیلسوفان بسیار مهم عالم اسلام، به استخراج دیدگاه وی در حوزه زبان دین پرداختهاند. نتیجه این بررسیها آن است که وی زبان دین را لایهلایه و ذومراتب دانسته که واژههای آن در هر عالم معنای خاص همان عالم را دارد. سبک صدرا در تعریف واژههای زبان دینی توسعه در معنا و فاصلهنگرفتن از معنای حقیقی است. در این نوشتار، به بررسی دیدگاه وی در دو حوزه زبان دین، یعنی معناشناسی اوصاف الاهی با تأکید بر صفت وجود و تحلیل معناشناسی زبان دین در قلمرو معاد میپردازیم.